Εσύ στα πέρατα μικραίνεις την αλήθεια
και εγώ είμαι εδώ
χωρίς ανάσα στα βαθιά σου παραμύθια
σε καρτερώ.

Εσύ μακραίνεις στα πιο απόκτημνα τοπία
κι εγώ ρωτάω πότε η αλήθεια σου θα γίνει ουτοπία.
Θε’ μου να σταθώ πλάϊ στο γκρεμό.

Ξεχνάς τα βήματα που βγάζουν σε ξωκλήσια
σε καρτερώ
καυτή η ανάσα σου ζεσταίνει ερημονήσια
και εγώ είμαι εδώ.

Μέσα στα δίχτυα σου τη σκέψη μου τυλίγεις
πάει καιρος που όλο γυρίζεις
πως θα φύγεις ψιθυρίζεις.
Θε’ μου είσαι αλλιώς, πέρασε ο καιρός.

Είναι η συνήθεια σου πιο μαύρη απ’ την αλήθεια
πικρή σταγόνα σε ποτήρι με κρασί
αν αγαπάς άνοιξε μόνη σου το δρόμο για τ’ αστέρια
λήθη δώσε μου να πιω κι έλα μαζί
νύχτα θολή γίνε σιωπή.

Αν δεν παλέψεις στον καθρέφτη δε χαρίζεις
δεν μένει τίποτα να δώσεις πουθενά
μονάχα φτύνεις κι ό΄τι καίγεται στο δέρμα σου μυρίζει
ό, τι ανθίζει το ξεχνάς παντοτινά
στα σκοτεινά γυρνάς ξανά.