Χίμαιρας η μήτρα
μ’ έριξε στη γη
πλήρωσα και λύτρα
να `βγω στη ζωή.

Νέφη του βυθού μου
κρύβουν την πληγή
και του ουρανού μου
δείχνουν την πληγή.

Φέρνει ο αγέρας
μαύρο κεραυνό
στη ρωγμή της μέρας
ρίχνει κουρνιαχτό.

Στη δική μου ρότα
μαχαιριά ο καιρός
μου χτυπά την πόρτα
κι είμαι μοναχός.

Της καρδιάς μου πίκρα
κάνε μια ευχή
του φευγιού μου ρήτρα
σκίσε το χαρτί.

Ακριβό πετράδι
να μου χαριστείς
σε λευκό μαγνάδι
μέσα στης σιωπής.

Σε αγάπης νάμα
ν’ αναγεννηθώ
της στιγμής μου θάμα
ψάχνω να σε βρω.