Φεύγω και δεν κοιτάζω
στα χέρια βάζω παρηγοριά
κοίτα πώς με τρομάζεις
τα μάτια βάφεις με λησμονιά.

Ψέμα, δεν είναι ψέμα
αλήθεια έλα κι ας πονώ
κράτα μαύρα μαντάτα
δώσ’ μου τα σκάρτα να λυτρωθώ.

Βγάλε τη θηλιά
πάρε με αγκαλιά
δώσ’ μου την ανάσα σου
να μην πεθάνω
και μείνε εδώ κοντά
βοήθεια ζητώ
για να φτιάξω τα φτερά
και να πετάξω.

Στάχτη, δε βρίσκω άκρη
φύσα το δάκρυ και ας καώ
ρίξε, τα ξίφη ρίξε
όσο κι αν θέλεις δεν πολεμώ.

Ψέμα, δεν είναι ψέμα
κι άσε την τρέλα
να μας κυβερνά.
Χείλια. βαμμένα χείλια
λόγια σκοινιά, δένουν σφιχτά.