Στις πιο μεγάλες μου ευχές
στου ουρανού το δάκρυ
καθόσουν δίπλα μου εχθές
στων αστεριών την άκρη.

Με άφησες για μια στιγμή
και γίναν όλα στάχτη
μα έγινα κι εγώ μια ευχή
στης μοναξιάς το άχτι.

Στα βάθη των ωκεανών
στα πιο μεγάλα λάθη
κρύβομαι πίσω απ’ τις σκιές
στου φόβου το μετάξι.

Κι είναι τα μάτια μου ρωγμές
που θέλουν να περάσει
το φως να κάψει τις στιγμές
νερό να ξεδιψάσει.