Τούτο το βράδυ σάμπως σάλεψαν τα φύλλα
τρίζουν στο πάτωμα περίεργα οι σανίδες
και των πουλιών ηχούν αλλιώτικα οι τρίλιες
σαν να ετοιμάζεται μεγάλη ανατριχίλα.

Μια μυρωδιά καμένου ονείρου πέρα ως πέρα
και ένα φέγγισμα βουβό από το βάθος
στα δάχτυλα στριφογυρνάει ένας λάζος
και η ματιά κλωθογυρίζει στον αιθέρα.

Όλοι οι ένοχοι απ’ τα πέρατα πλησιάζουν
τούτο το βράδυ να δειπνήσουν στο τραπέζι
φέρνει ο καθείς ό,τι για χρόνια δεν καθεύδει
και τον ματώνει με τα νύχια που σπαράζουν.

Έχουν για μάτια τους αργόπλοα πλοιάρια
τα δυο τους χείλη σαν πηγάδια ξεραμένα
και τα κορμιά τους που `ναι τα χρόνια στοιβαγμένα
μοιάζουν με σάκους φορτωμένους με δελτάρια.

Εξοφλημένες οι επιταγές της ύπαρξής τους
σε αυταπάτες, εμμονές και παραισθήσεις
είναι τα τραύματα οι μόνες τους αισθήσεις
και η απόγνωση παντοτινή φωνή τους.

Ποιος να τους κάλεσε άραγε σ’ αυτό το δείπνο
η οφειλή μιας ζωής αποστερημένης
η πληρωμή μιας ύπαρξής τους χρεωμένης
ή της μνήμης μας το γερασμένο ενύπνιο.