Εχθρός μου η λογική
και σύμμαχός μου ο πόνος...
Ο μόνος δρόμος μου εσύ
και γιατρικό μου ο χρόνος...

Η δική σου φυγή
έχει γίνει εμμονή...

Δεν αντέχω...
Η φωνή μου σπάει, λυγίζω,
Δε σε έχω...
Μακριά σου εγώ να ζήσω
Δεν αντέχω...
Όλα γύρω μου φωνάζουν
Πώς μου λείπεις...
Έχω γίνει γιος της νύχτας
Και της λύπης...

Η φωνή μου σπάει, λυγίζω
Μακριά σου εγώ να ζήσω...

Ο δεύτερος μου εαυτός
πάλι για σένα ρωτάει...
Μες της καρδιάς σου το φως,
ποιο μονοπάτι με πάει;..