Τὸ manual τοῦ σκότους το `χω διαβάσει,
μποροῦσα ἄνετα, νὰ τὸ ἔκανα πράξη.
Ἂν ἤθελα σὲ κατέστρεφα μ’ εὐκολία,
ὅμως ἐπέλεξα μίαν ἄλλη πορεία.
Ὑπῆρξα στὴ μαύρη πλευρὰ τῆς Σελήνης,
μὰ πλέον εἶμαι στὴν ὁδὸ τῆς εἰρήνης.
Ἡ στάση δὲν πηγάζει ἀπ’ ἀδυναμία,
μ’ ἀπὸ συγκεκριμένη φιλοσοφία.
Γι’ αὐτὸ μὲ βλέπεις νὰ μὴν ἀπαντάω,
στὶς ὕβρεις κι ἁπλὰ νὰ χαμογελάω!
Ποτὲ δὲν χτυπάω, ὑπάρχει ἄλλη λύση:
ἀφήνω τὸν Ρυθμό, ἀντὶ ἐμοῦ νὰ χτυπήσει!

Κινοῦνται σὰν σκιὲς στὸ σκοτάδι.
Ποτέ τους μόνοι, πάντα κοπάδι.
Σκυλιὰ ἀπὸ μακριὰ ὑλακτοῦνε.
Τὰ οὐρλιαχτά τους δὲν μ’ ἀκουμποῦνε.
Σκαθάρια παίζουν στὶς κοπριές τους.
Δὲν θέλω νὰ κυλιστῶ στὶς βρωμιές τους.
Βατράχια ποὺ κοάζουν στὰ ἕλη.
Τὶς λάσπες τους ἡ ψυχή μου δὲν θέλει.
Θὰ φύγουν ξάφνου σὰν νυκτερίδες,
μὲ τὸ ποὺ δοῦνε τὶς ἡλιαχτίδες.
Τοῦ φθόνου τους θὰ λάβουν τὸν τόκο.
Θὰ γκρεμιστοῦνε κάνοντας κρότο.
Γι’ αὐτὸ μὲ βλέπεις νὰ μὴν ἀπαντάω,
στὶς ὕβρεις κι ἁπλὰ νὰ χαμογελάω!
Ποτὲ δὲν χτυπάω, ὑπάρχει ἄλλη λύση:
ἀφήνω τὸν Ρυθμό, ἀντὶ ἐμοῦ νὰ χτυπήσει!