Να ζει κανείς ή να μη ζει
σκέφτομαι βράδυ και πρωί
όσο δεν είμαστε μαζί
είναι μαρτύριο η ζωή

Απ’ τη ζωή μου έχεις φύγει
σαν σταγόνα από νερό
και που να πήγες απορώ
την πόρτα μου δεν την ανοίγει
όπως τον καλό καιρό
το χέρι σου το λατρευτό

Με καίει μέσα μου η ζήλεια
όταν έρχεται η βραδιά
και με τυλίγει η μοναξιά
ποιος να φιλά τα δυο σου χείλια
ποιος τα μαύρα σου μαλλιά
σου τα γεμίζει με φιλιά

Να ζει κανείς ή να μη ζει
σκέφτομαι βράδυ και πρωί
όσο δεν είμαστε μαζί
είναι μαρτύριο η ζωή

Η απουσία σου μια πέτρα
μου βαραίνει τη ζωή
μου κόβει την αναπνοή
από το τέλος μου για μέτρα
με χωρίζει μια στιγμή
τώρα που έφυγες εσύ

Περνάνε δύσκολα οι μέρες
και τα βράδια σε ζητώ
στο δάκρυ μου και στο πιοτό
με τον καημό μου άλλαξα βέρες
κι όταν πια απελπιστώ
τη θλίψη μου θα παντρευτώ

Να ζει κανείς ή να μη ζει
σκέφτομαι βράδυ και πρωί
όσο δεν είμαστε μαζί
είναι μαρτύριο η ζωή