Δέκα θάλασσες νερό, ζωή, να πιω
το φιλί σου τ’ αλμυρό, πάλι διψώ,
αχ, ζωή, στα πανηγύρια σου,
στα παλάτια, στα τσαντίρια σου,
ήπια όλα τα ποτήρια σου με το ψέμα τ’ ακριβό,
αχ, ζωή, με τα γινάτια σου,
πώς με γέλασαν τα μάτια σου,
πάτησα τα σκαλοπάτια σου μα δε μου `πες ν’ ανεβώ.

Ζωή, δε μου `δωσες χαρά καμιά,
κι εγώ, τ’ αηδόνι σου στην ερημιά,
είπα όλα τα τραγούδια μου μα δε βρήκα το σκοπό,
της καρδιάς και της αγάπης μου, το παράπονο να πω.

Ζωή, δε μου `δωσες χαρά καμιά,
κι εγώ, τ’ αηδόνι σου στην ερημιά.

Ποια αγάπη μέθυσα σαν τον καπνό
και σε όνειρα μισά πάντα ξυπνώ,
αχ, αγάπη μου και έννοια μου,
μάτια, φρύδια σαϊτένια μου
και χεράκια βελουδένια μου, ποιο αγκάθι σας τρυπά,
αχ, αγάπη μου και πόνε μου,
αδικοκομμένε κλώνε μου,
νύχτα, μέρα μου και χρόνε μου και καρδούλα που χτυπά.

Ζωή, δε μου `δωσες χαρά καμιά,
κι εγώ, τ’ αηδόνι σου στην ερημιά,
είπα όλα τα τραγούδια μου μα δε βρήκα το σκοπό,
της καρδιάς και της αγάπης μου, το παράπονο να πω.

Ζωή, δε μου `δωσες χαρά καμιά,
κι εγώ, τ’ αηδόνι σου στην ερημιά.

Ζωή, δε μου `δωσες χαρά καμιά,
κι εγώ, τ’ αηδόνι σου στην ερημιά,
είπα όλα τα τραγούδια μου μα δε βρήκα το σκοπό,
της καρδιάς και της αγάπης μου, το παράπονο να πω.

Ζωή, δε μου `δωσες χαρά καμιά,
κι εγώ, τ’ αηδόνι σου στην ερημιά.