Ο κύριος Ζάχος, ο Φωκιανός,
σ’ όλα ωραίος, σ’ όλα τρανός,
λάβαρο ύψωνε τη γραβάτα
και κουρευόταν τα Σαββάτα.

Μα τα μάτια είχε κλειστά
στη ζωή που πάει μπροστά.

Μ’ όλους λεβέντης, καλή καρδιά,
δεν καταλάβαινε τα νέα παιδιά,
κι αυτό, γιατί ήτανε, ο καημένος,
ε, σφιχτά, λιγάκι, αναθρεμμένος.

Κύριε Ζάχο, δες σωστά
τη ζωή που πάει μπροστά.

Μα ήρθε κάποτε ο καιρός
κι ο Ζάχος γέρασε, ο φτωχός,
και για να βρει ξανά τα νιάτα,
διώχνει κουρέα, βγάζει γραβάτα.

Κύριε Ζάχο, γεια χαρά,
έι, τα νιάτα είναι μόνο μια φορά.