Ξαστεριά μες στο χειμώνα
παγωμένη σαν εικόνα
νικοτίνη στα πνευμόνια
στη σκακιέρα όλα τα πιόνια.
Και τριγύρω μου τα μαύρα
δίχως άδεια, δίχως ναύλα
με κυκλώνουνε σαν χρόνια
κι όλο πέφτουν τ’ άσπρα πιόνια.

Σαν το ξαφνικό μελτέμι
που κανείς δεν το προσμένει
τους χειμώνες που σωπαίνω
μια αγκαλιά σου περιμένω

Ολονύχτιο σεργιάνι
στης τεκίλας το λιμάνι
και στα μπάρκα μου τα πρώτα
δε λογάριασα τη ρότας.
Ήρθαν άνεμοι θηρία
και μου άλλαξαν πορεία
η πυξίδα να σε χάνει
κι η ματιά μου δε σε φτάνει.