Δρόμοι με τα κλωστήρια και τα μηχανουργεία
μες στο μπαμπάκι γέρασαν και μέσα στη σκουριά.
Τριάντα χρόνια τα `βλεπα μαζί με μιαν αγία.
Εγώ κρατούσα το κλειδί κι αυτή την κλειδαριά.

Στο καφενείο «Άιφελ» με τρέλαναν τα πούλια.
Το τάβλι σπάει τη μοναξιά κι η νύχτα την «ξερή».
Νύχτες αραχνοΰφαντες σα νύφες με τα τούλια.
Κανείς δε φωτογράφισε. Κανείς δεν ιστορεί.

Κάτι δεν ξέρεις μυστικό, υπάρχει δεν υπάρχει.
Κάτι συμβαίνει μυστικό που μοιάζει με θηλιά.
Κάτι παντού ετοιμάζεται που μοιάζει με τη στάχτη.
Σαν το κυνήγι του έρωτα τις νύχτες με σκυλιά.

Πρώτη φορά ξενύχτησα κι εσύ με περιμένεις,
πίσω απ’ την πόρτα ξάγρυπνη να δεις τι έχει συμβεί.
Όλα τα χρώματα του μπλε στο πέτο μου της χλαίνης
τα γάζωσες και τα `ραψες, πουλάκι στο κλουβί.

Οδός Μυλέρου έμενες κι ύστερα Σαλαμίνος.
Μετά πήγες στη Λένορμαν κι είπες θα ριζωθείς.
Χάθηκες μες στους ρόλους σου σα να `σουν θεατρίνος.
Χάθηκες απ’ το πρόσωπο της γης μη σταυρωθείς.

Έρημη αράχνη κατοικεί για χρόνια στο ταβάνι.
Σε κάτι αόρατο, βαθύ, έχει προσηλωθεί.
Ακίνητη μες στη σιωπή, στην κάπνα απ’ το λιβάνι.
Ποτέ της δε με κοίταξε για να μη τρελαθεί.

Μικρές κορνίζες, μπιμπελό πάνω στις εταζέρες.
Σε ταξιδεύουν πρόσωπα που τα ζητάς παντού.
Χτυπιέσαι να τηλεφωνείς, χρόνια, νυχτιές και μέρες.
Όσους καλείς σπαρακτικά, ποτέ δεν απαντούν.