Όπως πέφτουν οι σταγόνες άλλης μιας βροχής
πάνω στις σκυφτές μου πλάτες,
μουρμουρίζω το τραγούδι της υπομονής,
που μου `μαθαν γέροι κωπηλάτες.

Βοήθα, Θεέ μου, να `ναι το συσσίτιο αρκετό,
μαλακός ο βούρδουλας στην πλάτη.
Βοήθα κι εσύ διάολε, στο νερό σαν θα ριχτώ,
να `ναι οι καρχαρίες σου χορτάτοι.

Ίδια κι η δική μου μοίρα, βούρδουλας - κουπί,
πώς βρέθηκα σε τούτη τη γαλέρα;
Κάθε σαββατόβραδο πουτάνες και κρασί
κι ο χαλκάς καινούριος τη Δευτέρα.

Κι όπως χύνονται οι αιώνες στον ωκεανό,
ποτάμια από ευχές κι από κατάρες,
έρχεται η βοή στ’ αυτιά μου, τραγούδι μακρινό,
απ’ της ζωής αυτής όλες τις φάρες...