Τα χρόνια και τα χτυπητά σταυρώματα που βρήκες
Σε μάτωσαν. Σε κούρασαν με χάσες και με νίκες.

Θαυμάζω σου! Πως ημπορείς κι αρμέγεις το λιοπύρι
Αφώναχτα σαν λουλουδιά του υφαίνει με τη γύρη;

Μα πρέπει σου να θυμηθώ! Τη δύναμή σου δωσ'μου
Να ζωγραφίσω σε σιμά των ρόδων και του δυόσμου

Τι σου ταιριάζουν στη ψυχή και την καρδιά την τόση
Προτού τα ρόδα μαραθούν κι ο δυόσμος ξεριζώσει!