Απ’ τη κούνια με πουλάς και μ’ αγοράζεις,
μ’ αγκαλιάζεις δυνατά όταν βουλιάζεις.
Σε χώρα δίχως όνομα μαθαίνω ότι μένω
να σ’ αγαπώ πατρίδα μου ακόμα επιμένω.

Όμως πώς να σε πιστέψω,
ουρανούς να καταστρέψω και
να ρίξω το φεγγάρι στα σκυλιά.

Τέρμα πια οι παρελάσεις, τα χειροκροτήματα
Μια ζωή τον εαυτό μου ψάχνω μες τα θύματα.
Τέρμα πια οι παρελάσεις, όχι άλλη επέτειο
Ως την κόλαση θα φτάσω για να βρω τον αίτιο.

Μ’ ένα ψέμα με πληγώνεις, κάθε τόσο,
και την άνοιξη μου λες να τη σκοτώσω.
Πατρίδα μου τα χρώματα δε γίνεται να σβήσω
ακόμα ονειρεύομαι γι’ αυτό δεν κάνω πίσω.

Όμως πώς να σε πιστέψω,
ουρανούς να καταστρέψω και
να ρίξω το φεγγάρι στα σκυλιά.

Τέρμα πια οι παρελάσεις, τα χειροκροτήματα
Μια ζωή τον εαυτό μου ψάχνω μες τα θύματα.
Τέρμα πια οι παρελάσεις, όχι άλλη επέτειο
Ως την κόλαση θα φτάσω για να βρω τον αίτιο.