Από την Πάτρα στην Αθήνα,
κορίτσι δώδεκα χρονώ,
γυρνάει στα στέκια τα πιο φίνα
να διώξει πέρα τον καημό.

Φωνή βαθειά και περηφάνια
στο τελευταίο το σκαλί,
κι ο Μπιθικώτσης ο μπερμπάντης
της στρώνει πρώτος το χαλί.

Έχει φωνή κατηφεδένια
και βεργολυγερό κορμί,
έχει και την τιμή της έννοια
και στην ψυχή, φωτιά κι ορμή.

Από την Πάτρα στην Αθήνα,
κορίτσι δώδεκα χρονώ,
γυρνάει στα ζόρικα τα στέκια
και κάνει γλύκα το λυγμό.

"Γλυκιές Φελλάχες" του Τσιτσάνη,
του Βίρβου η "Αμαρτωλή",
δεν έχει τέλος το ταξίμι
και η σκοτούρα η πολλή.

Το "Δαχτυλίδι" του Μητσάκη,
του Δερβενιώτη το "Φιλί",
δεν έχει τέλος το τραγούδι
και το ξενύχτι ανταμοιβή.

Από την Πάτρα στην Αθήνα,
στη Σαλονίκη έναν καιρό,
δεν έχει τέλος το ταξίδι,
ούτε το πάθος λυτρωμό.