Μου λέγανε θα βρεις τον άνθρωπό σου
και μη σε παρασύρει το παρόν,
αγνώριστο θα δεις τον εαυτό σου,
γελούσα κι απαντούσα ποιος εγώ.
Αν είναι δυνατόν, αν είναι δυνατόν

Ποιος; Εγώ! Γονάτισα μπροστά σου,
και είπα όλα δικά σου, σ’ αγαπώ.
Μη φεύγεις μόνο σε παρακαλώ.
Ποιος; Εγώ! Που φεύγω πάντα πρώτος
εσένα τώρα να εκλιπαρώ.
Απίστευτο μα είναι αληθινό...

Μου λέγαν κράτα άμυνα λιγάκι
δίνεσαι ολόκληρος σχεδόν
κι εγώ σαν το πρωτόβγαλτο παιδάκι
γελούσα κι απαντούσα, ποιος εγώ.
Αν είναι δυνατόν αν είναι δυνατόν...