Μπρος στον καθρέφτη σου στολίζεσαι
την πόρτα μας για να περάσεις,
μα, δυστυχώς, δε συλλογίζεσαι,
μια τέτοια αγάπη πώς θα χάσεις.

Μεγαλύτερη αγάπη
ούτε είχες, ούτε θα `χεις
και θα με ζητάς με δάκρυ,
όσο ζεις κι όσο υπάρχεις.

Δε σε κρατάει ούτε το δάκρυ μου,
να το σκεφτείς λιγάκι πάλι,
γιατί ξεχνάς πως η αγάπη μου
είναι απέραντα μεγάλη.

Μεγαλύτερη αγάπη
ούτε είχες, ούτε θα `χεις
και θα με ζητάς με δάκρυ,
όσο ζεις κι όσο υπάρχεις.