Χίλιες νύχτες τώρα τ’ άστρα σβήνουν.
Οι Θεοί μας προκαλούν να βρούμε το χαμένο φως.
Θα έρθει η ώρα της δικαιολογίας.
“Που ήταν η αγάπη όταν ήμουνα μικρός;
Τις Κυριακές στο σπίτι της γιαγιάς μου καθισμένοι όλοι γύρω από τυφλή φωτιά.
Όνειρα έχουμε όλοι μέσα στην καρδιά.
Τα μάτια μου σαν κλείνουν βλέπουν να πετάν ψηλά…

Πεταλούδες φτερουγίζουν πάνω απ’ το δάσος των νεκρών που στα χέρια χαραγμένα έχουν τα ευαγγέλια των λαών.
Ο ιδρώτας τους ποτίζει τα άνθη σε ένα κήπο μαγικό και ο καρπός που την άνοιξη θα έρθει θα ταΐσει το μωρό.

Οι νεκροί θα τραγουδούνε χάδια για έναν έρωτα κρυφό.
Οι εχθροί όταν νικήσουν θα έρθουν να ζυγίσουν τον σωρό.
Η ελπίδα μιας ελπίδας που είχα ταξιδεύει στο κενό και το νήμα που ακολουθείς έχει κοπεί από καιρό…σε καιρό νιώθω κάτι αληθινό.