Ας οξώχ φανερούται
η Φουτσάνη, τ’ Άσπαλον
άντα ελέπω τη σεβντά μ'
το ντουνιά μ’ ανασπάλω

Ασό Κόμ έχ και έρχουμαι
Κολογκύθια φορτούμαι
Ντ’ επαίρα σε, ε πατσή:
Ν’ έξερνα να εσκοτούμναι

Εγώ είμαι έμορφος
Κοντοπερμένω εμπρός
Άμον μαύρον εσκεπίδ'
Να δάκω το μάγουλο σ'

Έ γαρδέλ’ για άφ'σον με
Ξάι `κι έξέρεις το τέρτι μ'
Αν ού παίρω εσένα
Να φουρκίζω το κεντί μ'