''Κρίμας το κορίτσι'’ λένε,
το κεφάλι τους κουνάν,
τάχατες για μένα κλαίνε,
δε μ’ απαρατάν !

Μες στα σύννεφα βολτάρω,
σαν την όμορφη αστραπή
κι ό,τι δώσω κι ό,τι πάρω,
γίνεται βροχή.

Βρε παιδιά προσέξτε με,
κόβω κι απ’ τις δυο μεριές,
το πρωί που δε μιλιέμαι
βρίζω Παναγιές.

Και το βράδυ όπου κυλιέμαι,
στα γρασίδια καθενού,
λες και κονταροχτυπιέμαι
ντρούγκου - ντρούγκου - ντρου.

Τη χαρά δε τη γνωρίζω
και τη λύπη την πατώ,
σαν τον άγγελο γυρίζω
πάνω απ’ τον γκρεμό.