Προμηθέα τι είσαι καθηλωμένος στα βράχια αυτά;
Ποια αμαρτία σφίγγει τα αιώνια δεσμά;
Πες μου τι νιώθεις; Τρόμο, μίσος ή απόγνωση
όταν το όρνεο σου τρυπά τα σωθικά;
Μετανοείς κρυφά;

Το έγκλημα Ιησού που μου `παν, ιδιαζόντως ειδεχθές:
Τη φλόγα δώρισα της γνώσης σ’ ανθρώπινες φυλές.
Αν όμως εξαγόραζα με θρήνους την ποινή,
μοιραία θα καταδίκαζα όσους ο αγώνας μου παρηγορεί.

Ναζωραίε, δάσκαλε της αγάπης, πιστών ποιμήν.
O σταυρός σου τέλος είναι ή αρχή ;
Αν είσαι γιος Θεού, γεμάτος αυταπάρνηση,
τι ζητάς με τη θυσία αυτή;
Τυφλή αποδοχή;

Αλίμονο μου Προμηθέα, δεσμώτης έγινα και εγώ.
Θνητών εξιλαστήριο θύμα, εικόνισμα θαμπό.
Αν όμως ξαναγύριζα θα εξόριζα απ’ τη γη,
με δόλο όποιον σέρνεται και στο όνομα μου τη φλόγα απειλεί.