Ήρθες κι απόψε, στο ηλιοβασίλεμα,
σε πήρα αγκαλιά.
Λάμψεις και ανταύγειες με πλάνεψαν
απ’ τα καυτά σου τα φιλιά.

Κύλησε η νύχτα με ερωτικούς σφυγμούς,
Μου δίνεις χρώμα και πνοή.
Τα όνειρα σου ονειρεύτηκα
μα όλα τελειώνουν την αυγή.

Σήκω αγάπη μου, καιρός να φύγουμε.
Έδειξε κιόλας να χαράζει.
Βγήκαν οι ακτίνες, δες, νιώθω την ψύχρα τους.
Είσαι χλωμή μα μη σε νοιάζει.
Ώρα να γενούμε πάλι γκρίζοι.

Τι κι αν δε θα σε ξαναδώ σε τούτη τη ζωή;
Φτάνει που νιώσαμε μαζί για λίγο ζωντανοί.

Ήρθες κι απόψε.
στο σεληνόφωτο, το αίμα σου βογκά .
Παίρνει τη ζεστασιά του λάγνου πάθους σου,
για τελευταία φορά.

Τα άστρα μου έγνεψαν πως αποτύπωσαν
την ασημένια σου τη μορφή.
Θα αναριγώ απ’ την ανάσα σου
μέσ’ των ανέμων τη γιορτή.

Σήκω αγάπη μου, και να φυλάγεσαι
μακριά απ’ την πέτρινη ματιά τους.
Να, οι νεκροζώντανοι ξαναξυπνήσανε.
Για να περνάμε ανάμεσα τους,
ώρα να γενούμε πάλι γκρίζοι.

Τι κι αν δε θα σε ξαναδώ σε τούτη τη ζωή;
Φτάνει που νιώσαμε μαζί για λίγο ζωντανοί.

Το σύμπαν γύρω μου αδρανεί, οι λέξεις στενές
και εσύ μου φεύγεις, πορεύεσαι ασταμάτητα.
Παιδί με τη σιωπή στο βλέμμα και τις ανεμώνες στην καρδιά.
Να `ξερες, η αγάπη μου δεν έχει οδηγό.