Αχ, αν ευχόμουν.

Αν ευχόμουνα να ζούσα εδώ ξανά,
την παλιά μου Αθήνα, τα μικρά της τα στενά,
αν ευχόμουνα ασπρόμαυρο σινεμά,
μια φτωχή λατέρνα μα τη Τζένη στα φλουριά.

Θα γυρνούσα σαν τον κλέφτη,
πετραδάκια να πετώ
στης καμάρας σου το τζάμι,
για να βγεις και να σε ειδώ.

Αν ευχόμουνα μια βόλτα με άμαξα,
Ζάππειο και Πλάκα, με τον ήλιο αγκαλιά.

Ν’ ανεμίζουν τα μαλλιά μου,
ανθισμένη η γειτονιά,
και στον ώμο μου να γέρνεις,
όμορφή μου ζωγραφιά.