Χρόνια ολόκληρα με είχαν ξεχασμένο,
ίσως, της μοίρας μου να ήτανε γραμμένο,
με μια κιθάρα που την έτρωγε σαράκι
μέχρι την ώρα που είδα εσένα, φιλαράκι.

Σου είπα "σήκω, αδερφέ μου, δεν ταιριάζει
να πνίγεις όνειρα κι ο νους σου να βουλιάζει,
πάρε στα χέρια τη ζωή σου και προχώρα"
"εντάξει, φίλε μου" σου λέω, "πάμε τώρα".

Είσαι εδώ κι αυτοί που χρόνια σε ξεχνούσαν,
κάποτε έκλαιγαν μαζί σου και γελούσαν,
είμαι εδώ, σαν τον τυφλό που είδε το φως του
κι όλο τον κόσμο να ξεχύνεται εμπρός του.

Είσαι εδώ, είσαι ο τυφλός που είδε το φως του
κι όλο τον κόσμο να ξεχύνεται εμπρός του,

Είσαι εδώ.

Είμαι εδώ.

Είσαι εδώ.

Άναψε μέσα μου η φλόγα και δε σβήνει,
είναι ωραία η ζωή, λέει ο Benigni,
ξέρω πως κάποτε σε σβήσαν απ’ το χάρτη,
μα εσύ δεν πήρες το σπαθί του Βοναπάρτη.

Μέσα απ’ τις στάχτες του κορμιού μου ξεκινάω,
σαν τον πιωμένο, στην αρχή παραπατάω,
παίρνω στα χέρια την κιθάρα και φωνάζω
πως είμαι εδώ και τη ζωή μου την αλλάζω.

Είμαι εδώ κι αυτοί που χρόνια με ξεχνούσαν,
κάποτε έκλαιγαν μαζί μου και γελούσαν,
είσαι εδώ, σαν τον τυφλό που είδε το φως του
κι όλο τον κόσμο να ξεχύνεται εμπρός του.

Είμαι εδώ κι αυτοί που χρόνια με ξεχνούσαν,
θυμάμαι, κάποτε, μαζί μου τραγουδούσαν,
είσαι εδώ, είσαι ο τυφλός που είδε το φως του
κι όλο τον κόσμο να ξεχύνεται εμπρός του.

Είσαι εδώ.

Είμαι εδώ.

Είσαι ο τυφλός που είδε το φως του
κι όλο τον κόσμο να ξεχύνεται εμπρός του.

Είσαι εδώ.

Είμαι εδώ.

Είσαι εδώ.