Τι να `ναι τούτη η μουσική,
κι οι πορφυρένιες τούτες λαύρες,
στην άλλη όχθη έχουν γιορτή
και σε χλωρές, λούζονται, αύρες.

Κι άναψε μέσα μου φωτιά,
πόθος που καίει τα σωθικά μου,
σ’ εύφορη χώρα να βρεθώ
και ν’ ανταμώσω τη γενιά μου.

Έλα και πάρε με μαζί,
έλα, παράξενη χαρά μου,
γνέψε μου μόνο μια στιγμή
κι ύστερα, πέταξε μακριά μου.

Μ’ έχουνε πνίξει στον καημό,
χιλιάδες λάθη, πλάνες, πάθη,
κι έχω ξεχάσει ν’ αγαπώ
κι έγιν’ ο Βίγκος μου, απάτη.

Κι όταν κοντεύω στη στροφή
που `ν’ το γεφύρι του θανάτου,
μ’ ένα σου λόγο, θα λυθεί
το ανυπόφορο αίνιγμά του.

Έλα και πάρε με μαζί,
έλα, παράξενη χαρά μου,
γνέψε μου μόνο μια στιγμή
κι ύστερα, πέταξε μακριά μου.