Τα παραθύρια των ματιών
κατώφλι είναι του μυαλού,
θέλω στη σκέψη σου να μπω,
μα πάντα εσύ κοιτάς αλλού...

Οι χαραμάδες της καρδιάς
τραύματα αγάπης μου παλιάς
κλείνουν τα ξημερώματα
στα σύνορα άλλης αγκαλιάς.

Ποτέ σου δε μ’ αναζητάς
κι αν βιαστικά με χαιρετάς,
είναι επειδή με γνώρισες
κι όχι επειδή με αγαπάς.

Ποτέ σου δε μ’ αναζητάς
ας ήταν να `μουν ο φονιάς
της μέρας που σε γνώρισα
κι όχι ένα θύμα της σειράς.

Είναι η μιλιά σου ποταμός
στα χείλη σου οι όχθες του,
τα λόγια σου ένας πυρετός
που καίνε τη συγγνώμη σου.

Της απουσίας τα κενά
σαν μονοπάτια αδιάβατα,
ο έρωτας σου Γολγοθάς,
δεν πίστευα σε θαύματα...