Απ’ το σεργιάνι του άστρου, σήμα ορφανό,
σα βέλος να χρυσώνει έναν ουρανό.
Μα εσύ γυρμένο δέντρο στου κόσμου την αυλή
παίρνεις το φως του για απειλή.

Τα βράδια της βροχής, δε με ρωτάει κανείς,
πώς δένω τον καιρό, μες στο θολό νερό.
Να φτάσω μια ζωή, ως τ’ άλλο το πρωί,
κι ας έχω τα μισά απ’ όσα έχασα

Του ήλιου οι αχτίδες βγαίνουν στα νησιά
και μοιάζει το καθένα, πέτρα θαλασσιά.
Μα εσύ λαθρεπιβάτης σ’ αυτή την εκδρομή,
γυρνάς στα όχι και τα μη.

Τα βράδια της βροχής..........