Πιασμένοι στον ιστό μιας ευρωπαίας αράχνης
τα ρούχα μας μυρίζουν αρρωστιάρικους καπνούς
παιγμένοι στα χαρτιά μιας διεθνούς απάτης
και κάποιοι να μιλάνε γι’ ανισόρροπους καιρούς.

Γρανάζια μιας αδηφάγας μηχανής
ο χτύπος της καρδιάς μας έχει γίνει αθόρυβος
ντυμένοι τον μανδύα μιας μοντέρνας κατοχής
και κάποιοι να γελάνε μη φανεί ο πόλεμος.

Και μια γενιά που δε γεννήθηκε ποτέ
με την πλάτη στον τοίχο και το μέλλον ρεζερβέ.
Και μια γενιά που δεν πληρώθηκε ποτέ
πληρώνει τα σπασμένα, μέχρι πότε όμως.

Δοσμένοι στα φιλιά της τιποτενιοκρατίας
βρε, άλλη δουλειά δεν είχαμε, gang μασονικό
άβουλα θύματα της έννομης τρομοκρατίας
τα spreads της μοναξιάς έχουν χτυπήσει κόκκινο.