Στην πόλη αυτή τη μαγική
πώς έγινε έτσι το πρωί;
Πού πήγαν τόσες μουσικές,
πού πήγαν τόσα λόγια;

Κι εγώ τυφλός που τριγυρνά,
σε σπίτι που `πιασε φωτιά,
ψάχνω για εξόδους μυστικές
και για κανάλια υπόγεια.

Κι εσύ στον άνεμο φτερό,
να κοροϊδεύεις το καιρό
και όπου η ζωή σε βγάλει.
Ας ήταν να ρθεις τώρα εδώ,
στο γκρεμισμένο μου ουρανό
και να πετάξεις πάλι.

Στην πόλη αυτή τη μαγική,
πώς έγινε έτσι το πρωί.
Πού πήγαν τόσες Κυριακές,
πού πήγαν τόσοι φίλοι.

Από μια κίτρινη κλωστή,
κρέμεται ο κόσμος κι η ζωή,
κι εγώ κρεμιέμαι απ’ το χθες
και απ’ τα γλυκά σου χείλη.

Κι εσύ στον άνεμο φτερό.........