Μη μου λέτε η καλοσύνη ψέμα ότι είναι φευγαλέο,
το χαμόγελο μια απάτη που το γέλιο έχει ντυθεί.
Μη μου λέτε.
Και πως τίποτα στον κόσμο δεν υπάρχει αγνό κι ωραίο
κι είναι χίμαιρες η ποίηση, ο άγιος έρωτας κι οι ανθοί.
Μη μου λέτε.

Μη μου λέτε πως και τέλος θα `χει ολόμαυρή η ζωή μας.
πως ελπίδα αθανασίας όμοια ψέμα είναι πικρό
και πως στάχτη μιάν ημέρα θα γενεί ως κι η ψυχή μας.
Αχ, τις χίμαιρές μου αφήστε να πιστεύω, όσο μπορώ.
Να πιστεύω όσο μπορώ.

Μη μου λέτε πως οι άνθρωποι διόλου πίστη δεν βαστάνε,
πως γεμάτος είναι ο κόσμος από πράξεις ποταπές.
Μη μου λέτε.
Πως οι όρκοι μας και οι ελπίδες σαν φύλλα, λέει, σκορπάνε
και μαδάνε και πετάνε στων ανέμων τις ριπές.
Μη μου λέτε.