Μία μικρούλα πεταχτή
κι αφράτη παξιμάδα,
που’ χει στα μάτια τη φωτιά,
στα χείλη νοστημάδα.
Με σταματά και με ρωτά,
πού πέφτουν τα σουμέλια,
μόλις της είπα, να εκεί,
αρχίνησε τα γέλια.

Αχ, ψεύτρα, ψεύτρα, ψεύτρα,
τρελή μου παξιμαδοκλέφτρα,
μ’ αυτή την απονιά σου
και τα καμώματά σου,
ποσους κουτούς θα γελάς, βρε ψεύτρα,
τρελή μου παξιμαδοκλέφτρα.

Τη βρίσκω άλλη μια βραδιά
κι ήτανε μεθυσμένη
κι όλο λογάκια ερωτικά,
να λέει δυστυχισμένη.
Της λέω, βάσανο, μην κλαις,
ωρε κάν’ την καρδιά σου πέτρα,
γιατί για γλέντια ήρθα εδώ,
τρελή μου παξιμαδοκλέφτρα,

Αχ, ψεύτρα, ψεύτρα, ψεύτρα......