Περνάν οι μέρες μουντές και γκριζωπές
με φάτσες σκοτεινές και σκυθρωπές,
μ'ανθρώπους επικώς γελοίους
κι άλλους ανοιχτούς, συνάμα αστείους.

Χρειάζεται ψυχή για να σωθούν
μα απ'καιρό ξέρουν πως δεν υπάρχει
ούτε το έλεος γι'αυτή τη σωτηρία,
ούτε γι'αυτούς ηρώων μαρτυρία.

Ρίξε ήλιε, ρίξε φως,
ρίξε πάνω στον πλανήτη,
γίνε τώρα εσύ θεός
μια σταλιά η Θεσσαλονίκη.

Τα παιδιά που δε μεγάλωσαν ποτέ
και που καιρό δεν βρήκαν να σκεφτούν,
δε θέλησαν ποτέ να βρουν λιμάνι,
μια μέρα ηλιόλουστη σαν κι αυτή τους φτάνει.

Ρίξε ήλιε, ρίξε φως,
ρίξε πάνω στον πλανήτη,
γίνε τώρα εσύ θεός
μια σταλιά η Θεσσαλονίκη…