Δεν μ’ ενοχλούσε η δουλειά, μα κάπου στράβωνε.
Το αφεντικό μου λέει: Bλέπε, άκου, ενημέρωνε.
Μου το `πε μια φορά, αδιαφόρησα.
Το είπε δεύτερη, τότε τα βρόντησα.
Τι είχα να χάσω έτσι κι αλλιώς ;

Για κάποιο χρόνο σε ησυχία δεν βρισκόμουνα.
Σ’ όλο τον κόσμο άσκοπα περιπλανιόμουνα.
Σε κάτι σίγουρο ποτέ δε στόχευα.
Τη μέρα ότι έβγαζα, τη νύχτα ξόδευα.
Τι είχα να χάσω έτσι κι αλλιώς ;

Τι είχα και τι έχασα... τι είχα και τι έχασα...
Τι είχα και τι έχασα μέχρι εδώ;

Σε κάποια πόλη, ίσως σε μπαρ, ξεχνάω πως και τι,
με πλησιάζει μια μορφή γλυκιά και μελαγχoλική.
Η μοναξιά εδώ ξένε είναι αφόρητη.
Να έρθω όπου πας αν θέλεις και ότι βγει;
Τι είχα να χάσω έτσι κι αλλιώς;

Δεν κράτησε η ιστορία αυτή, ζητούσε μονιμότητες.
Μα το πιο μόνιμο σε μένα είναι οι ακρότητες.
Με το που ένιωθα ότι χορτάριαζα,
κυλούσα παραπέρα, δεν λογάριαζα
τι είχα να χάσω έτσι κι αλλιώς.

Τι είχα και τι έχασα... τι είχα και τι έχασα...
Τι είχα και τι έχασα μέχρι εδώ;

Τώρα βουτώντας στα τραγούδια , φθείρω τη φθορά.
Μέσα στο ροκ ο χρόνος σου αντίστροφα μετρά.
Αν θα ξεμείνω αύριο δεν νοιάζομαι.
Να ωριμάσω γρήγορα δεν βιάζομαι.
Τι έχω να χάσω έτσι κι αλλιώς;

Τι είχα και τι έχασα... τι είχα και τι έχασα...
Τι είχα και τι έχασα μέχρι εδώ;