Ωραία διασκεδάσαμε, κυρία, στο σπίτι
(συνέχεια στης νύχτας τα’ αμίλητα μάκρη)
με τουτ’ τη λίγον τη βαμμένη μου μύτη
στην άκρη

Εγώ, μπρος στο φίνο σου χαμογέλιο
κι εσύ μπρος σ’ αυτό το άναυδο φρύδι,
περίεργο επαίξαμε – οι δυο μας- και τέλειο
παιγνίδι.

Στα μούτρα μου απόμεινε ύστερα χρώμα
βαθύ ροζ απ’ τα χείλη σου μα εμένα κυρία
σε κοιτάνε ακίνητο το μπλάβο μου όμμα
και κρύα..

Ω να'χα κι εγώ μεσ’ στο στήθος καρδίτσα
(και όχι, για να κρούω τις φούχτες, μια σούστα)
αχ πως θα στην έπιανα καρφίτσα- καρφίτσα
τη φούστα.

Και πως, τα μαλλάκια σου μπούκλα τη μπούκλα
ωραία θα στα'φιαχνα –με κόπτσες και τέλια-
σε στιλ πομπαδούρ να σ’ είχα μια κούκλα
μου τέλεια.

Μα εγώ στης πνοής σου για να φτάσω το μύρο,
των ποδιών μου πατώ – στο κενό – στις μυτίτσες
και αχ στην κλωστή μου πόσες φέρνω τριγύρω
βολτίτσες.

Θεέ μου, θα κλάψω! Στροφές χωρίς ντάμες
- με τέζα τα χέρια μου- με σφάζει μια ζήλεια
στον αέρα να φέρνω, και να'χω παλάμες
δυο ζίλια..