Εζευγαρώσαν τα πουλιά κι ένα δε ζευγαρώνει,
μόνο πομένει αταίριαστο κι αμοναχό γυρίζει.
Δεντρί δε βρίσκει να σταθεί, κλωνί να ξεμουδιάσει
μήδε και νεροκόλυμπο να βρέξει το φτερό ντου
και τρέχει μεσ’ την ερημιά κι ολοχρονίς το τρώνε
οι λαύρες του καλοκαιριού κι οι πάχνες του χειμώνα

- Πανάθεμά σε , κυνηγέ, που σκότωσες το ένα
και δεν το σκότωνες κι αυτό να ’ χεις μιστό μεγάλο,
να μη γυρίζει μοναχό στο κόσμο , δίχως ταίρι.
γιατί καλλιά από θάνατο η γι’ ορφανιά λογάται!