Στ’ Ανώγεια εγεννήθηκα κάτω στο Περαχώρι
κι ειμαι ευτυχής που έζησα κάτω και πάνω αορη
Στο Περαχώρι σκέφτομαι τα στραταρίσματα μου
τα πρώτα αναστενάγματα και τ’ αναντράνισμα μου
εις το λιβάδι ταχτικά στο Πλάτανο καθίζω
και μιας αγάπης μου παλιάς θυμούμαι και δακρύζω
εκεια που κάτσανε οι παλιοί στσι πέτρινες πεζούλες
και γλυκό - τραγουδούσανε και χαίρουνταν ο Κούλες
και καθ’ αργά εβγαίνανε όλοι οι γλεντιστάδες
και στο χωριό εκάνανε του έρωντα καντάδες
κι εχόρτασα τη λεβεδιά τραγούδι και βεγγέρα
και με χαρά `ξημέρωνε η κάθε μια ν ημέρα
Η Μουσική έχει καημό κι Στίχος έχει πόνο
γιαυτο και τα τραγούδια μας δε σβήνουν ε στο χρόνο
Στη πρώτη αγάπη ε στάθηκα είναι κι η τελευταία
Η ΑΘΡΩΠΙΑ που έζησα σε κείνη τη πλαταία