Ούλ’ έχνε απ’ έναν καμονήν*(1)
και παίρν’ ατό και τρέχ’ νε,
άμα, τ’ έμά τα τέρτοπα*(2)
τελεμονήν πα’ κ έχνε.

Άοϋτο_τό ψόπο μ’ πού κρατεί
μανάχον άς εξέρ’ να ,
γιατί `κ’ εβγαίν', για, `πέτε με,
κι άλλο τιδέν κ εθέλνα.

Ούλ’ έθαρρούν αητέντς* είμαι
άπάν'- κέσ’ `ς σά ραχία,
άμα, εγώ μικρόν πουλίν
άφκά’ - κέσ’ `ς σά φραχτία*(4).

Μ’ έλέπετε με πού γελώ
και κόσμον παλαλώνω,
εγώ αν λέγω και γελώ,
εγώ έμέν κομπώνω*(5).