Δραπετεύεις μου λες
με δισταγμούς και ενοχές
Κι ειν’ οι σταγόνες οι χαρές
Για μας τους δύο

Στη σκιά της εγώ,
Βουλιάζω πάλι στο κενό
Γιατί ήρθε η ώρα να μου πεις,
Ξανά αντίο
Μη μ αφήνεις τώρα
Ξέχασέ τα όλα
Μόνος δεν μπορώ να συνεχίσω

Μη μ αφήνεις τώρα
Έξω έχει μπόρα
Θέλω αγκαλιά να σε κρατήσω
Θεέ μου πως τα μάτια σου, ν αφήσω

Δραπετεύεις λοιπόν,
κι όνειρο είναι το παρόν
μα στην ουσία είμαι απών
απ’ την καρδιά σου

Μια πυξίδα ζητώ
από τη θύελλα να βγω
φυλακισμένος όμως ζω
στο άγγιγμά σου