Σε είδα πρώτη φορά
με ένα φόρεμα άσπρο
στην πλατεία να περνάς
μπροστά απ’ όλους κι απ’ όλα

Απ’ τις αφίσες που χτύπαγε
ο αέρας το βράδυ
κι απ’ τα παιδιά που ζητούσαν
ένα κόσμο σωστό

Ίσως ήσουν γυναίκα
ίσως και να `σουν η αύρα
που αφήνει στα δέντρα
ένα θρόισμα αγνό

Όμως σίγουρα ήσουν
έρωτας και σημάδι
που δε σβήνει ο χρόνος
ούτε ο δόλιος καιρός

Σ’ είχα δει να περνάς
μ’ ένα γέλιο παιδιού
απ’ τη μια τα ΜΑΤ
απ’ την άλλη το εμείς

Και τα μάτια σου στάζαν
και ζητούσανε κάτι
απ’ τον κόσμο που ζούσε
με κεφάλι σκυφτό

Μ’ ένα φόρεμα άσπρο
χόρευες κοριτσάκι
και τριγύρω σου γλέντι
πέτρες και χημικά

Και εσύ άνοιγες δρόμο
για όλα αυτά που δε φτάνει
το φτωχό μου κεφάλι
να σκεφτεί καθαρά

Άλλοι σ’ είπαν ειρήνη
κι άλλοι σ’ είπαν πατρίδα
κι άλλοι σου βάλαν ταμπέλα
και μια στάμπα βαθιά

Μα εγώ σε θέλω μονάχα
με ένα φόρεμα άσπρο
μια μικρή κοπελίτσα
με ένα χέρι γροθιά