Κύκλωσα την ζωή σου με τέσσερις φωτιές
στους κρότους της καταστροφής να πνίγεσαι, να κλαις
Όργωσα τα καμένα μ’ αλάτι δυνατό
να μην φυτρώσει τίποτα για `σένα ζωντανό

Μονάχα το ένα χέρι μου, αυτό μου αντιστέκεται
το σπρώχνω εγώ στο έργο του, μα εντολές δε δέχεται
Μια φλέβα μου σταμάτησε, δε θέλει το κακό σου
θα κουβαλάει ακόμα αίμα δικό σου

Βοήθεια θα φωνάξεις μα δε θα σε λυπηθώ
στ’ απελπισμένα λόγια σου σαν βράχος θα σταθώ
κι ας είναι ν’ αναπνεύσουμε το κάρβουνο μαζί
όπου να πάω στάχτη κι αλμύρα να με βρει