Βραδάκι βροχερό με κάτι το απρόσωπο...
Χαζεύω τις ουλές στου φεγγαριού το πρόσωπο:
Αναζητώ το σχήμα της μορφής σου...

Απύθμενη σιωπή..Κάτι ηχεί παράφωνα:
Μου δίνουν διαταγές αόρατα μεγάφωνα-
Ακροβατώ στο χείλος της ζωής σου...

Δονήσεις σεισμικές.. Ραγίζει κάθε υπόστρωμα...
Το σήμα: "Προσοχή! Ολισθηρόν οδόστρωμα"-
Αδιαφορώ. Τρέχω να σε προλάβω...

Θα πουν πως ήτανε τροχαίο το ατύχημα
μα είναι πολύ απλά, κοινωνικό δυστύχημα
να θέλω εγώ και συ να μη με θέλεις...

Πιέσεις χαμηλές θα δείχνει το βαρόμετρο
κι εγώ θα κείτομαι στο εκατοστό χιλιόμετρο
της εθνικής οδού προς το κορμί σου...

Θα πουν πως ήτανε τροχαίο το ατύχημα
μα είναι πολύ απλά, κοινωνικό δυστύχημα
να θέλω εγώ και συ να μη με θέλεις...