Έτσι είναι οι άνθρωποι
έτσι είναι ο άνθρωπος
για τους ανθρώπους που συνάντησα

Έτσι είναι οι άνθρωποι
έτσι είναι ο άνθρωπος
για τους ανθρώπους που συνάντησα

Μετά απο τόσες νύχτες τόσες πίκρες τόσες στιγμές τόσες χαρές
απ το χθες μέχρι το σήμερα σα συνοθύλευμα
μορφες ανθρωπων τόσων περασαν μπροστα απ το φως του κόσμου
πρόσωπα που αντάμωσα στο τέλος κάποιου δρόμου
Κι είδα
ανθρώπους δίχως ελπίδα στο πλήθος να γυρνούν
να ψάχνουν μήπως βρουν το λόγο που πρέπει να ζουν
να ψάχνουν μήπως βρουν τη λύση στο γρίφο πριν τρελαθούν
να βρουν
το πως θα αγαπήσουν ή το πως θα αγαπηθούν
Κι έτσι
συνάντησα ανθρώπους τόσους που δε τους θυμάμαι καν
χίλιες σελίδες να γράψω γι αυτούς δε θα έφταναν
κάποιους τους μίσησα μα ακόμη είναι κοντά μου
κάποιους άλλους που αγάπησα ίσως δε θυμούνται το όνομά μου πια
φωτιά στα παλιά βάζω κι ανοίγω πανιά
θυμάμαι κάποιους που ανοίξαν μια αγκαλιά γεμάτη αγκάθια
και στάχτη στα μάτια
με μια ματιά μου είπαν όσαν δε μου παν χίλιες εικόνες
χίλια γραπτά
25 χρόνια στους δρόμους ανθρώπους συναντώ
τους μιλώ για να δω τι κρύβουν μέσα στο μυαλό τους
μέχρι να βρω κάποιον που μπορώ να εμπιστευτώ
μέχρι να πω αδερφό αυτόν τον άνθρωπο που πρέπει
την ίδια μοναξιά βιώνουμε όλοι μας
έχουμε τόσους δίπλα μας κι όμως νιώθουμε μόνοι μας
και ΄ψαχνουμε έναν άνθρωπο μεσ’ στο άπειρο σημάδι να μας στείλει
γιατί δε γίναμε ποτέ για κάποιον φίλοι

Έτσι είναι οι άνθρωποι μια μάζα άμορφη
γεμάτη αχίλλειες φτέρνες μα νιώθουνε πάντα άτρωτοι
Έτσι είναι ο άνθρωπος μία ακόμη άβυσσος
μια συννεφιά μια κόλαση ένας παράδεισος

Έτσι είναι οι άνθρωποι μια μάζα άμορφη
γεμάτη αχίλλειες πτέρνες μα νιώθουνε πάντα άτρωτοι
Έτσι είναι ο άνθρωπος μία ακόμη άβυσσος
μια συννεφιά μια κόλαση ένας παράδεισος

Μετά από τόσοα ξενύχτια τόσα μεθύσια τόσες σκέψεις
κομμάτι απ την αλήθεια βρήκα
για αυτήν σου γραφω απόψε νιώσε με
κράτα με και σώσε με
δώσε μου ότι δε πήρα από τόσες και τόσους
έτσι είναι οι άνθρωποι όμως
απο τη μία σε αγαπούν σε εκτιμούν
την άλλη σε ξεχνούν σε πετούν σε χτυπούν με λόγια και πράξεις
μετά θέλουν να αλλάξεις
τη μια σε θαυμάζουν μετά σε χλευάζουν
τη μια στο δρόμο σου σου βάγια
την άλλη στο στήθος σου σκάγια
σου φτιάχνουν σου λύνουνε μάγια βλέπεις
σου υπόσχονται μα από αύριο δε θυμούνται υποσχέσεις
πιο εύκολα ξεχνούν παρά εκτιμούν
κι όταν οι μπόρες θα ρθουν
τότε να ξέρεις πως όλοι θα σ’ αγνοούν
έτσι είναι οι άνθρωποι όμως μια σιγουριά ζητάνε μόνιμα
κι όταν τη βρούνε και πάλι να ξέρεις πως θα χουν πρόβλημα
Όσα κι αν έχουν περισσότερα ζητάνε
γιατί δε μάθανε ποτέ τους να εκτιμάνε

Έτσι είναι οι άνθρωποι μια μάζα άμορφη
γεμάτη αχίλλειες πτέρνες μα νιώθουνε πάντα άτρωτοι
Έτσι είναι ο άνθρωπος μία ακόμη άβυσσος
μια συννεφιά μια κόλαση ένας παράδεισος

Έτσι είναι οι άνθρωποι μια μάζα άμορφη
γεμάτη αχίλλειες πτέρνες μα νιώθουνε πάντα άτρωτοι
Έτσι είναι ο άνθρωπος μία ακόμη άβυσσος
μια συννεφιά μια κόλαση ένας παράδεισος

Έτσι είναι οι άνθρωποι
Έτσι είναι ο άνθρωπος
Για τους ανθρώπους που συνάντησα