Πληγή βαθειά, μέσα σου άνοιξε,
μια Μελωδία-Σκιά,
που ακούστηκε σ’ όλο τον κόσμο.

Πήρες ανθρώπινη μορφή.
Ω, προαιώνια,
Μελωδία του Θανάτου.

Στα μέρη,
όπου ακούστηκε η Μελωδία-Σκιά,
από μορφές-σκιές μες στους αιώνες,
σαν φάντασμα γυρίζεις.

Στα μέρη απ’ όπου πέρασες,
η μνήμη σου γυρίζει,
με τις αληθινές μορφές μες στους αιώνες.

Μέσα σου εκρήξεις φοβερές,
σεισμούς-ρωγμές γεννούν,
ενώ ακούγεται απ’ τον ουρανό,
η Μελωδία του Θανάτου!...

Θαμμένη Μελωδία, εσύ,
από την Μελωδία-Σκιά με ένα Βιολί,
νύχτα βαθειά,
στην μοιραία σου Πανσέληνο έχεις χαθεί.

Ήχος ακούγεται,
της Σκιάς-Μελωδίας του Βιολιού.

Ήχοι της Μελωδίας του Θανάτου,
με Όργανο,
φθάνουν απ’ τον νυχτερινό ουρανό.

Κοιτάζεις την Πανσέληνο.
Οι ήχοι απλώνονται σ’ όλο τον ουρανό.

Νιώθεις τους κραδασμούς της Μελωδίας,
την ύπαρξή σου να δονούν.

Η Μελωδία δυναμώνει.

Ανάβουν τα φώτα όλης της πόλης.
Ανοίγουν τα παράθυρα.

Όλοι κοιτάζουν προς τον ουρανό.
Φωνές απόκοσμες από ψηλά ακούγονται.

Νιώθεις την αναστατωμένη πόλη μέσα σου.
Αισθάνεσαι να σε πνίγει.

Κοιτάζεις το Βιολί.
Ρωγμές αρχίζουν να εμφανίζονται.
Απ’ έξω η Μελωδία συνεχίζει.

Απλώνεται σε όλη την Γη.
Σε όλα τα κράτη. Σε όλες τις φυλές.
Σε όλες τις γλώσσες του κόσμου.

Στο Βιολί οι ρωγμές πληθαίνουν.
Οι χορδές σπάνουν.

Τρέμεις ολόκληρη.
Οι κραδασμοί της Μελωδίας σε κλονίζουν.

Σ’ όλο τον κόσμο όλοι και όλα σταματούν.
Κοιτάζουν προς τον ουρανό.
Εκστατικά,
σαν μαγεμένοι ακούν,
την ουράνια Μελωδία του Θανάτου.

Το Βιολί αρχίζει να σπάζει..
Η ύπαρξή σου σφαδάζει.

Οι τελευταίες νότες της Μελωδίας,
ακούγονται σπασμωδικά. Παράφωνα.
Σαν ένα αόρατο συμπαντικό Όργανο,
να σβήνει, να πεθαίνει.

Το Βιολί
-νεκρό-
κομμάτια επάνω στο κρεβάτι...

Τρέμεις.
Κλονίζεσαι από τους σπασμούς,
όπως οι τελευταίες, παράφωνες νότες.
Δονείσαι όπως δονούνται αυτές.
Σβήνεις,
όπως σβήνουν αυτές.

Ενσαρκωμένη,
Μελωδία του Θανάτου,
Εσύ,
σβήνεις, πεθαίνεις.

Όλοι οι άνθρωποι,
σε όλη την Γη,
με δέος κοιτάζουν προς τον ουρανό,
ακούγοντας,
την Μελωδία του Θανάτου να πεθαίνει.

Δίκαιο ζήτησες να δικαιωθείς,
στου αρχαίου πνεύματος την κορυφαία πόλη.

Σε απέρριψαν,
οι εφήμεροι θνητοί.

Μετά τον θάνατο στους ουρανούς,
πεθαίνεις δεύτερη φορά!...

Ρωτάς το Άπειρο… Γιατί!!!...

Φωνές συμπαντικές ακούγονται…

«Σ’ έναν κατώτερο κόσμο είχες ακουστεί!...»

«Στους κατώτερους κόσμους… δεν υπάρχει Δικαιοσύνη.»