Με την παλιά automotrice,
δεκαετίες δεκατρείς,
και μια από μένα,
περνώ τους κήπους σκεφτικός,
Πίσω μου Ελλάδα, Ελλάδα εμπρός,
κι όλα καμμένα.

Ρωτώ έναν ντόπιο στο σταθμό:
Βρε χριστιανέ μου, τι είναι εδώ;
Σύνορο ξένο...

Γρήγορα, φύγε γρήγορα,
απ’ τις πληγές μας να βγω,
γρήγορα, κάνε γρήγορα,
με τις πληγές μας πονώ.

Αλέξανδρος κι Αδριανός,
κι ανάμεσά τους ποταμός,
δυο αδέλφια ξένα,
Κι από την Ξάνθη μια ξανθή,
νύφη σε άλλον θα δοθεί,
κι όχι σε μένα.