Στην Αθήνα κάπου, σε μια συνοικία
κάποτε οι δυο μας γράψαμε ιστορία
κι όταν γίνει κάτι κι όλα μοιάζουν στημένα
τότε της καρδιάς μου ξεφυλλίζω τα γραμμένα
και σε βρίσκω εκεί να γελάς σαν παιδάκι
νά ’ μαστε μαζί, να σε λέω μουτράκι
να κοιτώ στα μάτια σου δυο γκρίζα βράχια μόνα
στην καταιγίδα του χειμώνα
να μιλάμε με σιωπή που ξέρουν τι σημαίνει
μονάχα οι ερωτευμένοι

Ο, τι πρόλαβα να μοιραστώ μαζί σου
αυτά τα χρόνια τα φευγάτα
ήταν ένα χάδι σου κλεφτό και μια σοκολάτα
που στο στόμα έλιωνε σα νά `τανε φιλί
πού `χε αργήσει πολύ

Δεν υπάρχει ακόμα για μας ευκαιρία
κι όμως σε θυμάμαι με μελαγχολία
σ’ ονειρεύομαι ξανά, μα θέλω πριν το τέλος
μια στιγμή να ρίξω πάνω στην καρδιά το βέλος
και σε βρίσκω εκεί να ξεσπάς σαν παιδάκι
τάχα με θυμό που σε λέω μουτράκι
και κοιτώ στα μάτια σου δυο γκρίζα βράχια μόνα
στην καταιγίδα του χειμώνα
και μιλάμε με σιωπή που ξέρουν τι σημαίνει
μονάχα οι ερωτευμένοι

Ο, τι πρόλαβα να μοιραστώ μαζί σου
αυτά τα χρόνια τα φευγάτα
ήταν ένα χάδι σου κλεφτό και μια σοκολάτα
που στο στόμα έλιωνε σα νά `τανε φιλί
πού `χε αργήσει πολύ
σα δικό μας φιλί