(Ακούγεται η φωνή του Κάσσανδρου,
με μουσική και μουρμουρητό από χορωδία.)

Την αμμουδιά αυτή,
θα βλέπει από το ύψωμα η Νέα Πόλη!

Και πιο πέρα...
εκεί...
που, αν κι η ματιά...
την Δύση θ’ ατενίζει...
...εύχομαι... Δύση... η πόλη αυτή...
ποτέ να μην γνωρίσει!...

Γιατί είδα στ’ όνειρό μου...
Πίσω απ’ αυτήν την αμμουδιά...
Στο ύψωμα...
Σ’ αυτήν την περιοχή...
Μεγάλη πόλη!... Δυνατή!... Να υπάρχει!

...Με τον Όλυμπο απέναντί μου...
...Μιλούσα για τον θάνατο του Μεγαλέξανδρου!...

...Ύστερα...
...Κάρφωνα ένα μικρό ξίφος στην άμμο!...
...Έθαβα μέσα της ένα νόμισμα!...
...Που είχε το πρόσωπο του ημίθεου Ηρακλή!...

Αυτή η μορφή,
δύναμη μες απ’ το νόμισμα ακτινοβολεί•
και πλημμυρίζει γύρω,
η θεϊκή, σχεδόν, ενέργεια ενός ημίθεου.

Αυτό το νόμισμα!...
Με τη μορφή του Ηρακλή!...
Προστάτη του βασιλικού οίκου των Μακεδόνων...
Σημάδι ας γίνει!...
Της Γέννησης!... Της Νέας Πόλης!

...Μια φωνή δίπλα μου, ακούστηκε να ρωτά...
Όνομα!... Αυτή η πόλη... δε θα έχει;
...Μια άλλη φωνή, ακουγόταν,
μες απ’ τα χείλη μου να λέει...

Θα έχει!...
Και πολύ όμορφο!...
Όσο όμορφη είναι αυτή που το έχει!

...Ύστερα...
...χάραζα με το σπαθί στην άμμο...
...ένα όνομα:

« Θ ε σ σ α λ ο ν ί κ η »

(Η μουσική, με τις φωνές της χορωδίας που υμνεί την πόλη,
φθάνει στην κορύφωσή της.)

Θεσσαλονίκη!

Πόλη του Κάσσανδρου!

Αιώνια πόλη!

‘Περήφανα τους αιώνες διασχίζεις!

Όπως ευχήθηκε ο Κάσσανδρος,

αν και την Δύση ατενίζεις,

όσο υπάρχει κόσμος,

Δύση,

ποτέ δε θα γνωρίσεις!