(Φωνές γυναικών)

Φριχτή!
Απαίσια χρονιά, αυτή που ζούμε!
Λίγο, πριν,
αυτός ο αιώνας τελειώσει!

Θλίψη ο αέρας,
γύρω μας, πλημμύρισε!
Απ’ των Θεσσαλονικιών το αίμα!

Ο Ιππόδρομος,
έπαψε ν’ αντηχεί απ’ τις ιαχές μας!

Βουβά απλώνεται πάνω του,
απέραντη σκιά θανάτου!

Εφτά χιλιάδες,
σαν ζωα,
από τον Αυτοκράτορα Θεοδόσιο,
σφαγμένοι!

Εικόνα φοβερή!

Με δέος, χλωμή,
θα την αντίκριζε κι η Κόλαση!
Ανθρώπινα κορμιά,
μέσα στο αίμα βουτηγμένα!

Εφτά χιλιάδες!

Κι εμείς!
Τυχερές-άτυχες!
Γυρνάμε, φοβισμένες,
σαν σκιές σε μια Νεκρούπολη!

Κι εμείς!
Ζωντανές-νεκρές!
Αφού,
ένα μέρος απ’ το αίμα μας,
είναι νεκρό!
Χυμένο απ’ αγαπημένα πρόσωπα!

Θυσία!
Σε βαμμένα σπαθιά μίσους!

Που,
την ζωή από μέσα τους ξερίζωσαν,
με λυσσασμένη βία!

Γονείς! Παιδιά! Αδέλφια!
Κείτονται,
μακάβριο θέαμα,
στο φως του Φεγγαριού!

Η αγανάκτηση του λαού,
είχε γεννήσει μες στην πόλη ταραχές!
Για τη μεγάλη καταπίεση!
Μέσα στο αίμα των αρχόντων βουτηγμένα!

Όμως,
σαν θύελλα ήρθε,
του Αυτοκράτορα η εκδίκηση,
για την ανταρσία αυτή!

Που δεν ήταν εκδίκηση!
Μόνο έγκλημα ήταν φριχτό!
Που θα πλανιέται,
αιώνες πάνω απ’ την πόλη!

Λουτρό αίματος σχεδίασε.
Και με κρυφή του διαταγή,
παγίδεψε την πόλη!

Μες στον Ιππόδρομο!

Τάχα, προς τιμήν του,
πως θα γινότανε γιορτές!
Κι αγώνες!

Ενώ άρχισαν γιορτή να έχουν,
των στρατιωτών του οι λόγχες!
Κι αγώνες,
ποιο ξίφος στον θάνατο θα στείλει πιο πολλούς!

Κατάρα!
Οι ψυχές που χάθηκαν, μέσα του να τριγυρνούν!
Κι όταν κοιμάται!
Κι όταν είναι ξυπνητός!

Μαύρες σκέψεις μέσα του,
να γεννούν άλλες μαύρες σκέψεις!

Η χαρά,
ποτέ στα χείλη του να μην ζωγραφιστεί!

Ο Ιππόδρομος,
απόηχους κατάρας να βουίζει!

Μες στο κεφάλι του!
Στο βλέμμα του!
Στους ήχους που θ’ απορροφούν τ’ αυτιά του!

Κι αιώνια η ψυχή του να τριγυρνά!
Καταραμένη!

Κυνηγημένη,
απ’ τις ψυχές που χάθηκαν πρόωρα!
Σ’ ένα ατέλειωτο κυνηγητό εκδίκησης!

Εδώ!
Όσο ο αέρας κι ο Ήλιος του δίνουν μέσα του ζωή!

Κι εκεί!
Άσαρκος όταν θα τριγυρνά ο Θεοδόσιος!

Εκεί!
Στον άλλο κόσμο!