Φύσα, πατέρα, Αίολε!

Φύσα, πατέρα, Αίολε!
Φύσα, απαλά, πατέρα!
Φύσα, πατέρα Αίολε, φύσα.!

Σε νιώθω γύρω μου• σε νιώθω μέσα μου.
Στις φλέβες μου• στο Είναι μου.

Την ύπαρξή μου,
ολόκληρη πλημμυρίζεις.

Φύσα, πατέρα Αίολε!...
Όντα να εμφανιστούν ανθρώπινα μπροστά μου.

Του αέρα να γίνουνε τροφή•
τροφή δική σου.

Ή, μες απ’ της κόρης σου τον Πύργο,
υπάρξεις άυλες, να χαθούν,
στο χάος της Αβύσσου...

...Κι ίσως...
...στην φωτεινή σπηλιά του Νηρέα...

Φύσα, πατέρα, Αίολε!
Φύσα, απαλά, πατέρα!
Φύσα, πατέρα Αίολε, φύσα.!
Φύσα!... Φύσα!... Φύσα!...