(Αλκυόνη)

Φύσα, πατέρα, Αίολε!
Φύσα, απαλά, πατέρα!...

Μες απ’ τον Αίολο τον νέο.
Αφού η πνοή η δική σου, του `δωσε πνοή.
Φύσα, πατέρα Αίολε... Φύσα!...

(Φωνές)

Κλεισμένοι οι άνεμοι,
περιμένουν να ξεχυθούν στον ουρανό.

Από τον Αίολο• τον Ταμία των Ανέμων.

Κρατάει κι αυτός από την ίδια την γενιά,
από τον Αίολο τον Πρώτο.

(Νεότερος Αίολος)

Μες απ’ το άντρο μου,
οι άνεμοι άρχισαν να φυσούν.

Το απαλό αεράκι όλοι το νιώθουν•
πουλιά... άνθρωποι... θάλασσα...
καράβια και πανιά.

Το άντρο μου, πώς αδειάζει ξέρω.
Μα, πώς γεμίζει... δε γνωρίζω, πώς!

Ίσως... κάπου... ένας άνεμος... να το γεμίζει...
Ένας άνεμος... κρυφός!...

(Φωνές)

...Είμαι το Τίποτα...
...κι είμαι το Παν...

...Γιατί... ...το Παν...
...χωράει...
...μέσα στο Τίποτα...

...Το Τίποτα...
...μέσα...
...στο Παν!...

...Το Παν μέσα στο Τίποτα!...
...Το Τίποτα μέσα στο Παν!...

...Το Παν μέσα στο Τίποτα!...
...Το Τίποτα μέσα στο Παν!...